Zrealizowane w 1989 roku "Porno" jeszcze przed premierą zostało okrzyknięte "pierwszym polskim filmem pornograficznym". Niezupełnie bez przyczyny. Utwór Koterskiego obfituje w sugestywne, stosunkowo śmiałe sceny erotyczne. Reżyser jest jednak twórcą zbyt wyrafinowanym, by na tym poprzestać. W rzeczywistości "Porno" - choć mniej ambitne niż "Dom wariatów" czy "Życie wewnętrzne" - ujawnia artystyczne i światopoglądowe obsesje reżysera. Cały świat przedstawiony w filmie jest właściwie projekcją duszy głównego bohatera. To właśnie tam - w sferze uczuć - tkwi źródło pornografii. Pornografii rozumianej jako wynaturzony, wręcz patologiczny odbiór świata i ludzi, zwłaszcza kobiet. Bohater Koterskiego, zmieniając partnerki jak rękawiczki, przypomina Aleksandra Portnoya ze słynnej powieści Phillipa Rotha. Szuka ideału miłości i kobiety, a jednocześnie porzuca kolejne kochanki w obawie przed zdradą, zazdrością, zawodem. Doznając wciąż nowych seksualnych wrażeń, stara się zagłuszyć samotność i poczucie duchowego niespełnienia.

tekst: Kino Agrafka