Trudna do opowiedzenia fabuła opiera się na kilkakrotnie powtarzanej
historii miłości bohatera (Saszy) do pięknej, rudowłosej dziewczyny.
Dziewczyny, która jest dla niego jak tytułowy tlen. Bohater, mieszkający
gdzieś na zapadłej rosyjskiej wsi, tak pragnie tej miłości, że bez
skrupułów zabija żonę. Jednak o ile w dramacie Wyrypajewa krytycy
dopatrywali się głębokiego przesłania, wręcz moralitetu, to reżyserska
interpretacja tego tekstu ma być – według samego reżysera – przede
wszystkim działaniem na emocje widza. Bohaterowie opowiadają historię Saszy
i Saszy melorecytując i rapując w studio nagraniowym dziesięć songów –
piosenek. W tle ich opowieści w niezwykłym tempie przewijają się kolejne
obrazy i fragmenty historii bohaterów.
Powstał więc odważny, bezkompromisowy, eksperymentujący film oparty
na obrazach układanych zgodnie z zasadą podświadomych skojarzeń
oraz na estetycznym szaleństwie, wykorzystywaniu możliwie wielu
poetyk. Bliższy teledyskowi (melorecytacja aktorów) niż filmowi
fabularnemu, częściowo animowany, stylizowany na interaktywną
stronę internetową, ale w warstwie treści silnie metafizyczny, wprost
nawiązujący do dekalogu. Historia Saszy w hipnotyczny sposób wciąga
widza rytm kolejnych, przewijających się jak w kalejdoskopie, obrazów.