Klimaty, intymna opowieść o rozpadzie pewnego związku, na ubiegłorocznym festiwalu filmowym w Cannes zebrała zachwycone opinie publiczności oraz mediów i została wyróżniona nagrodą FIPRESCI. Międzynarodowa krytyka była pod wrażeniem przenikliwości i autentyzmu, z jaką turecki reżyser, Nuri Bilge Ceylan, opowiada o uczuciach i stawiała go obok dwóch wielkich mistrzów emocji - Ingmara Bergmana i Michelangelo Antonioniego.

Bohaterowie Klimatów znajdują się w bardzo bolesnym, ale też istotnym momencie wspólnego życia - tuż przed rozstaniem. Jesteśmy świadkami zmiennych „klimatów”, z których zbudowany był ich związek. Jest tu zniechęcenie, wypalenie, zazdrość, pożądanie i tęsknota – wszystko to ukazane praktycznie bez słów, wyłącznie poprzez obraz filmowy.

Najciekawszą, ale i w jakiś sposób niepokojącą stroną Klimatów jest fakt, że to właśnie sam reżyser wraz ze swoją młodą żoną grają parę przeżywającą kryzys. Ceylan bawi się cienką granicą pomiędzy rzeczywistością i fikcją - film w dużej części zrealizowany jest w jego prywatnym mieszkaniu, pośród jego rodzinnych zdjęć. Jednak, jak mówi twórca, nie jest to po prostu film autobiograficzny. Ceylan, jak sam wyznaje, pragnął jedynie pokazać, że wydarzenia pokazane w filmie są niezwykle bliskie rzeczywistości i mogą stać się codziennością każdego związku.. Nuri Bilge Ceylan, już w swoich poprzednich filmach, szczególnie w obsypanym nagrodami Uzaku, udowodnił, że jak nikt potrafi mówić o samotności, również o samotności u boku bliskich. Klimaty stanowią intensywny, choć również bardzo subtelny portret egzystencjalnej alienacji i za pomocą obrazów dobitnie wyrażają to, co inni umieją powiedzieć jedynie za pośrednictwem słów. Film Ceylana zbliża się do naturalnego rytmu życia, znaczenia często wyrażane są poprzez ciszę, dygresje, czasem w krępujący sposób śmieszne, czasem - niezwykle wzruszające.